Leszno czy to organizowane w czerwcu, czy we wrześniu jak to miało miejsce w zeszłym roku ma w sobie ten pierwiastek magii. Ciężko powiedzieć czy jest to kwestia pogody, doboru programu i uczestników czy w końcu gościnności organizatorów (placek z owocami mógłby być stałym elementem tych pokazów 😉 ) także myślę, że spokojnie możemy przyjąć iż jest to mariaż tych wszystkich czynników. Mariaż bardzo ciekawy, za który mocno trzymamy kciuki bo w tych pokazach jest potencjał i ukazuje on nam się z roku na rok w coraz większym stopniu.
Moim pomysłem na ten post niech będzie chęć podzielenia się z Wami kilkoma ciekawostkami na temat największych gwiazd tegorocznych pokazów. może nie będą to dla wielu z Was dane odkrywcze, ale mam nadzieję, że przeczytanie tego wpisu będzie dla Was przyjemnością.
Fotograficzno-tekstowe podsumowanie rozpoczynamy od maszyn floty The Flying Bulls
Reprezentanci Salzburskiego Hangrar 7 pojawili się w Lesznie w składzie 4 maszyn.
A oto i one:
P-38 zaprojektowany podczas II wojny światowej przez amerykańskie przedsiębiorstwo Lockheed jako dwusilnikowy ciężki samolot myśliwski dalekiego zasięgu.
Swoją nietypową sylwetkę zawdzięcza budowie w układzie dwukadłubowym (tzw. latająca rama) gdzie silniki zostały umieszczone w dwóch początkowych sekcjach kadłubów, pomiędzy którymi znajdowała się gondola z kabiną pilota wraz z systemami uzbrojenia.
Model ten dzierży wiele rekordów i ciekawostek:
– był to pierwszy wojskowy samolot zaprojektowany w zakładach Lockheeda, który trafił do produkcji seryjnej,
– pierwszy dwusilnikowy myśliwiec w lotnictwie amerykańskim
– pierwszy seryjnie produkowany samolot z silnikiem widlastym Allison V-1710
– pierwszy myśliwiec amerykański z podwoziem z kołem przednim
– pierwszy amerykański samolot, który przekroczył 400 mil na godzinę (640 km/h)
– pierwszy produkcyjny myśliwiec dwukadłubowy
– pierwszy amerykański myśliwiec, który zestrzelił niemiecki samolot,
– był to najcięższy amerykański jednoosobowy myśliwiec w okresie II wojny światowej
– jedyny samolot produkowany nieprzerwanie od wejścia Stanów Zjednoczonych do wojny aż do jej zakończenia
– wszystkie Lightningi zestrzeliły łącznie więcej japońskich samolotów niż jakikolwiek inny amerykański myśliwiec.
Reg: N25Y
Producent: Lockheed
Rok budowy: 1944
S/N: AF44-53254
Silniki: 2x Allison V1710-111/113
Moc: 1.600 KM każdy
Pojemność silnika: 28L
Prędkość przelotowa: 240 węzłów / 450 km/h
Maks. prędkość: 410 węzłów / 760 km/h
Rozpiętość skrzydeł: 51,8 stopy / 15,8 m
Długość: 37,7 stopy / 11,5 m
Wysokość: 12,8 stopy / 3,9 m
Masa własna: 13.265 funtów / 6.016 kg
Miejsca: 1 Pilot
Ten konkretny egzemplarz w wersji P‑38L‑5 należący obecnie do stajni The Flying Bulls wyprodukowany został w 1944roku i jest obecnie jedynym latającym egzemplarzem w Europie!
Po wojnie nim trafił do Salzburga brał udział w prestiżowych zawodach Reno Air Races. Pilotowany przez wiele lat przez Marvina L. „Lefty’ego” Gardnera był prawdopodobnie najsłynniejszym zdatnym do lotu P‑38 w Ameryce. Cechą charakterystyczną tej maszyny było jej białe malowanie, a „White Lightnin'” stał się przez to niekwestionowaną gwiazdą w USA.
Jej historia jako Białej Błyskawicy zakończyła się wraz z awaryjnym lądowaniem w polu 25 czerwca 2001. Przywrócenia jej dawnego blasku (dosłownie i w przenośni) podjęli się The Flying Bulls dzięki czemu możemy obecnie oglądać tę maszynę na niebie w tak nienagannym stanie.
Amerykański jednosilnikowy myśliwiec okresu drugiej wojny światowej zaprojektowany na zlecenie RAF-u, produkowany głównie w zakładach North American Aviation (NAA) w Stanach Zjednoczonych. Używany był przez USA i ich sojuszników zarówno podczas drugiej wojny światowej, jak i wojny koreańskiej.
Reg: F-AZSB
Producent: North American Aviation
Rok budowy: 1944
S/N: 44-74427
Silnik: Rolls Royce Merlin / Packard V-1650-7
Moc: 1.490 KM
Pojemność silnika: 27L
Prędkość przelotowa: 240 węzłów / 445 km/h
Maks. prędkość: 439 węzłów / 813 km/h
Rozpiętość skrzydeł: 37 stopy / 11,28 m
Długość: 32,3 stopy / 9,83 m
Wysokość: 13,4 stopy / 4,08 m
Masa własna: 7.125 funtów / 3.232 kg
Miejsca: 1 Pilot + 1 pasażer
Ten konkretny egzemplarz w wersji P51-D to najnowszy nabytek w hangarze The Flying Bulls. Jest to samolot ze szczególną historią, gdyż poprzednim właścicielem był nie kto inny jak legenda lotnictwa Bob Hoover. Robert Anderson „Bob” Hoover był jednym z najsłynniejszych amerykańskich pilotów myśliwskich, doświadczalnych i akrobacyjnych, instruktorem lotniczym oraz wielokrotnym lotniczym rekordzistą.
Maszyna o nazwie własnej „Nooky Booky IV”, zbudowana została w 1944 roku, a do lotniczej kolekcji Red Bull’a trafiła w marcu tego roku.
North American B-25 Mitchell – średni bombowiec amerykański z okresu II wojny światowej. Nazwany na cześć generała Williama Mitchella. Zaprojektowany w 1939 roku i wykorzystywany głównie jako bombowiec horyzontalny, do nalotów z lotu koszącego, w szczególności przeciw żegludze. Mitchell wyposażony był w dwa 14-cylindrowe podwójne silniki gwiazdowe produkowane przez Curtiss-Wright Corporation Wright Cyclone R 2600 o pojemności niemal 43L i mocy 1700 KM każdy. W latach 1941-1945 firma North American Aviation wyprodukowała 9 816 egzemplarzy B-25 w różnych wersjach.
Reg: N6123C
Producent: North American Aviation Inc.
Rok budowy: 1945
S/N: 44-86893A
Silniki: 2x Wright Cyclone R 2600-35
Moc: 1.700 KM każdy
Pojemność silnika: 42,7 l
Prędkość przelotowa: 210 węzłów / 390 km/h
Maks. prędkość: 310 węzłów / 580 km/h
Rozpiętość skrzydeł: 67,6 stopy / 20,6 m
Długość: 53,5 stopy / 16,3 m
Wysokość: 16,4 stopy / 5 m
Masa własna: 19 080 funtów / 8 660 kg
Miejsca: 2 pilotów + 5 pasażerów
Ten konkretny model o numerze bocznym N6123C zbudowany został w 45 roku w Kansas City i nigdy nie wziął udziału w działaniach wojennych. W latach 1957-1958 samolot został przebazowany do Davis Monthan AFB skąd trafił do firmy Abe B. Sellards/Abe’s Aerial Service, która zamierzała wykorzystywać go m.in. przy gaszeniu pożarów. Jednak i tym razem samolot nie został wykorzystany w zamierzony sposób.
Wycofany z użytku i składowany w Mesa w stanie Arizona w latach 69-76. Rok później Mitchell trafia do klubu lotniczego Kansas City Warbirds gdzie zyskuje nazwę „Fairfax Ghost”. Pod tym przydomkiem samolot lata do 1984 roku, po czym zostaje uziemiony. W 1994 odkryty przez Siegfrieda „Sigiego” Angerer’a głównego pilota The Flying Bulls trafia do kolekcji która w tym czasie składa się już samolotów Vought F4U Corsair, North American Aviation T-28B Trojan oraz Grumman G-44 Widgeon.
Mitchell po zakupie przeszedł gruntowny remont w USA: Do września 1997 roku został odrestaurowany i przekształcony w wersję cywilną z komfortowym wnętrzem. Na początku 2001 roku samolot został przebazowany do głównej siedziby Latających Byków – na lotnisko w Salzburgu.
Projektowany jako następca bardzo udanego samolotu szkolnego North American T-6 Texan, T-28 Trojan po raz pierwszy wzbił się w powietrze we wrześniu 1949 r. Do seryjnej produkcji wszedł w 1950r. a jego produkcja trwała do 1957 roku.
Wersja T-28A przeznaczona dla USAF dysponowała silnikiem Wright R-1300-7 o mocy 800 KM. Wersję B oraz C przeznaczone dla US NAVY napędzane były z kolei 9-cylindrowy silnikiem gwiazdowym Wright R-1820-86 Cyclone o mocy 1425 KM. Łącznie zbudowało 1949 sztuk z czego odpowiednio: 1194 sztuk wersji T-28A, 489 szt. T-28B oraz 266 sztuk T-28C.
Reg: OE-ESA
Producent: North American Aviation
Rok budowy: 1954
S/N: 200-250
Silnik: Wright R-1820-86 Cyclone
Moc: 1425 KM
Pojemność silnika:
Prędkość przelotowa: węzłów / km/h
Maks. prędkość: węzłów / km/h
Rozpiętość skrzydeł: 40,1 stopy / 12,22 m
Długość: 33 stopy / 10,6 m
Wysokość: 12,8 stopy / 3,86 m
Masa własna: 6 424 funtów / 2 914 kg
Miejsca: 1 Pilot + 1 pasażer
Prezentowany w Lesznie model wraz z samolotem Chance Vought F4U Corsair dał początek całej kolekcji The Flying Bulls!
Bramy fabryki opuścił w 1954 roku, do floty czerwonych byków dołączył z początkiem lat 90, natomiast w 2008 rozpoczął się proces jego gruntownej rekonstrukcji. Podczas 8 lat wytężonej pracy i upływie ponad 30 000 godzin samolot został praktycznie zbudowany na nowo! Wszystkie śruby, nakrętki i wkręty oraz skorodowane blachy zostały wymienione. Dodatkowo cała hydraulika, elektryka zostały wykonane na od podstaw, a awionika została unowocześniona zgodnie z najnowszymi standardami.
Trojan w powietrze wzbił się ponownie dopiero w 2016roku.
Podczas remontu samolot zyskał jedną ze swoich najbardziej charakterystycznych cech – wytwornice niezwykle gęstego dymu. Sporym wyzwaniem było odpowiednie usytuowanie zbiornika na olej odpowiedzialny za dym. Został on wbudowany w kadłub, ale musiał być umieszczony w taki sposób, aby ze względu na swój rozmiar i wagę nie miał wpływu na środek ciężkości i charakterystykę lotu.
Myślę, że ciężko było by mi znaleźć samolot z równie efektownymi smugami ciągnącymi się jeszcze daleko za samolotem. To był znak rozpoznawczy i swoisty podpis tej maszyny i jej pilota.
Niestety w trakcie przelotu na macierzyste lotnisko w Salzburgu 20 czerwca 2021 roku ok. godziny 16:55 czasu lokalnego maszyna rozbiła się w okolicach miejscowości Jickovice na terenie Czech, ok. 70 km od Pragi.
W katastrofie zginął pilot, Rainer Steinberger.
Rocznik 88 z zamiłowania „fotograf” lotniczy, choć i inna tematyka nie jest mi obca. Od 2015 roku dumny członek EPKS Spotters.